Mimo że z wiadomych względów Opola 1979 nie pamiętam, to teksty ówczesnych piosenek często dudnią mi w głowie, gdy przychodzi mi ocenić aktualny stan rzeczy. I w ten sposób właśnie nutą ostatnich piwowarskich dni stała się pieśń J. Kaczmarka… dlaczego?

Piwna rewolucja, czyli sprzeciw…

Od kilku lat przyzwyczailiśmy się do funkcjonowania w stanie, który zwykliśmy nazywać „piwną rewolucją”. Stan ten dotyczy tylko niewielkiej (chodzi oczywiście o wielkość produkcji) części branży, która ponosi prawie całkowitą odpowiedzialność za szybkie zmiany w branży i galopującą różnorodność naszych piw. U podstaw rewolucji legł sprzeciw przeciw piwom koncernowym oraz niskiej kulturze piwa. Symbolami tego sprzeciwu były jasne piwa dolnej fermentacji – pozbawione wszelkiego charakteru oraz piwo serwowane z sokiem, który miał zabić piwny smak.

Piwa kwaśne się nie przebiły

Piwna rewolucja niosąca na ustach walkę o różnorodność piw przeżywała wiele fascynacji. Zaczęło się od zdecydowanego chmielowego charakteru, który setkami piw warzonych w stylu IPA, czy AIPA stał się podwaliną zmian. Chmielowy trend wydaje się najdłużej trwającym i niezmiennym. Oczywiście wieszczono schyłek chmielowego prymatu. Ogłaszano wszem i wobec, że piwa leżakowane w beczkach po innych alkoholach będą nowym nośnikiem rewolucji. Chmiel miał też ustąpić miejsca piwom kwaśnym. Niestety chyba ze względu na fakt, że dostęp do beczek jest trudny, a piwa kwaśne są wymagające nie zyskały takiej popularności jak piwa o wybitnie chmielowym profilu. Słowem – jak wieszczył Kaczmarek – pero… bilans wyszedł na zero.

Odwrócenie ról

To jednak tylko część rysującej się sytuacji. Wraz ze śmiałością piwnych eksperymentów piwa przemysłowe mocniej okopywały się w swoich okopach. Jednak i tu kropla zaczęła drążyć skałę. Wielcy uzmysłowili sobie, że piwa innowacyjne, pomysłowe, niespotykane przynoszą większe zyski generowane marżą. Z drugiej strony mali zauważali, że oferowanie wyłącznie piw rewolucyjnych mocno komplikuje funkcjonowanie zakładów i wymaga ciągłego pobudzania zainteresowania konsumenta. A przecież piwo powinno nieść przede wszystkim radość konsumpcji, a nie budzić tylko zaciekawienie. Wszystko to spowodowało całkowite odwrócenie ról.

Browary większe – może jeszcze nie koncernowe, ale te regionalne z pewnością – zaczynają eksperymentować na dużą skalę. Mamy zatem równoległy wysyp APY i IPY warzonych na grodziskich drożdżach z ciekawą kompozycją chmieli oraz herbatą. Jeszcze dalej idzie saison inspirowany Madagaskarem z aframonem madagaskarskim, bergamotką, trawą cytrynową oraz kolendrą, fermentowane dedykowanym szczepem drożdży i chmielony amerykańskim chmielem.

Z drugiej strony browary małe poszły w drugą stronę. Wrócono do klasyków; wpierw renesans przeżywał porter bałtycki, by niedługo po nim zaczęły się pojawiać pilsy, czy nawet ale’e bazujące na polskich odmianach chmielu. A i na tym nie koniec. Browary kraftowe zaczynają romansować z miodem – od bragottów na najprostszych piwach jasnych z miodem skończywszy. Co jeszcze ciekawsze wśród mocno popularnych piw w stylu New England / Hazy IPA najbardziej rozwija się trend najprostszy, czyli budowania profilu tych piw na dodawaniu soku, pulpy i skórki owoców. Słowem bieguny się zupełnie zmieniły… i jak to nie przyznać racji Kaczmarkowi, który już 38 lat temu głosił…. Że „bilans musi wyjść na zero”.

Co tydzień nowy felieton z cyklu „Zdaniem Błażewicza”.
Wszystkie teksty znajdziesz TUTAJ.
Nie chcesz przegapić kolejnego felietonu? Zapisz się na newslettera.

Fot. T. Niewęgłowski