Do tej pory, gdy określeniem, gdzie zaczyna się rzemiosło, kraft – czy jak jeszcze inaczej moglibyśmy nazwać tę część branży – zajmowali się przede wszystkim ludzie z branży. Jednak jak można się spodziewać wszyscy patrzyli na zagadnienie z własnej perspektywy uznając ją za jedynie właściwą. Finał tych dyskusji był za każdym razem taki sam – impas. Każdy dobierał argumenty w ten sposób, żeby wyszło na to, że prawdziwe rzemiosło zaczyna się właśnie w miejscu, gdzie jest jego browar…

Aż nagle okazuje się, że jedną z najprostszych, najłatwiejszych do weryfikacji i jasnych definicji browarnictwa rzemieślniczego podało Ministerstwo Rozwoju. Otóż według tej systematyki „browar rzemieślniczy to taki, który korzysta z preferencyjnych rozwiązań jeżeli chodzi o rozliczenia podatkowe”. Jeżeli zatem weźmiemy pod uwagę, że progresywna ulga akcyzowa wygasa wraz z przekroczeniem 200 000 hl produkcji, to w tym miejscu następuje kres „rzemiosła”.

Wydawać się może, że to zbyt daleko idące uproszczenie. Wszak rzemieślnik nie uwarzy w pojedynkę 200 tys. hl, a kontraktowcy jeszcze toczą swój bój o ulgi i uznanie ich produkcji jako własnej, a nie licencyjnej. Skoro jednak „amerykański rzemieślnik” może uwarzyć blisko 7 mln hl piwa rocznie to dlaczego jego polski odpowiednik nie może warzyć tych 200 tys. hl.

Jeszcze trafniejszym argumentem w tym zakresie może być pokazanie jaka część rynku zostałaby objęta tego typu klasyfikacją. Otóż na podstawie danych dostarczonych przez Krajową Administrację Skarbową łączna produkcja wszystkich browarów korzystających z ulg – czyli nie przekraczających produkcji 200 tys. hl – wyniosła 1,4 mln hl. Oznacza to ni mniej ni więcej, że przy produkcji piwa w Polsce na poziomie 41,36 mln hl (dane z rekordowego 2016 roku) tak pojmowani „rzemieślnicy” mieliby udział w rynku na poziomie 3,38%! I to chyba właśnie ta wielkość pokazuje, jak dbać musimy o rzemieślniczość naszych browarów – nawet podnosząc ich wielkość do 200 tys. hl piwa warzonego w ciągu roku.