Także i dziś chciałbym przeciwstawić sobie te dwa wzorce funkcjonujące w piwnej branży. Do napisania tych kilku słów nakłoniły mnie powtarzające się sygnały o oferowanych do sprzedaży piw, które były mocno przegazowane, uciekały z butelek, a w skrajnych przypadkach wybuchały na sklepowych półkach, czy w rękach nabywców.

Przyznam szczerze, że nie mieści mi się w głowie, że sytuacja taka może mieć miejsce. Co więcej uważam tę sytuację za będącą całkowitym zaprzeczeniem pojęcia rzemieślniczości, czy fachowości w fachu piwowara.

Nie mam zamiaru roztrząsać komu, jakie piwa, i dlaczego, stają się granatami. Na to pytanie sobie, a przede wszystkim klientom, powinny odpowiedzieć osoby odpowiedzialne za produkcję lub właściciele tych browarów. Swoją uwagę ograniczę tylko do zauważenia, że dotyczyło to nie tylko browarów najmniejszych i w początkowej fazie rozwoju, ale także marek uznanych i browarów średniej wielkości. Tym bardziej jest to fakt, który daje do myślenia i domaga się kilku spostrzeżeń.

Pierwszym i najważniejszym zagadnieniem jest to, że oferowanie piw, co do których ma się jakiekolwiek wątpliwości nie powinno mieć miejsca. I nie chodzi o to, że takie piwo zaleje komuś ściany w kuchni, zmoczy koszulę, czy – nie daj Boże! – pokaleczy szkłem wybuchającej butelki. Straty będą o wiele większe niż policzalne koszta. Wszak liczy się efekt, jeżeli ktoś sięga po piwo i to nie nadaje się do picia. Jeżeli jest to piwny fachowiec (nie chcę używać słowa geek) zawiedzie się srogo i swoją opinią skutecznie zniechęci innych do danego producenta. Jeszcze większe szkody może to spowodować, gdy trafi się na osobę rozpoczynającą przygodę z światem piw niemasowych. Negatywna opinia zostanie rozciągnięta na wszystkie browary posługujące się określeniem rzemieślniczych, a to jest zagrożenie, które może skończyć się skreśleniem piw rzemieślniczych z list zakupowych tej grupy konsumentów.

Drugim równie ważnym elementem jest dla mnie zrozumienie, dlaczego rzemieślnicy podejmują decyzję, by zostać partaczami

Czy spowodowane jest to tym, że nie są w stanie wziąć na barki poniesionych kosztów surowców i niszczenia wadliwego piwa. Może feralne warki traktują, jako część procesu twórczego, gdzie wadę starają się przekuć w zaletę takiego piwa. (Wskazując, że tak dzieje się w rzemieślniczym piwowarstwie belgijskim). A może po prostu zabierają się do roboty w branży, której nie poznali jeszcze wszystkich tajników wiedzy, czyli… przypisali sobie tytuł piwowara a wyrost.

No i chyba to ostanie stwierdzenie odpowiada prawdzie, bo jak inaczej można wytłumaczyć fakt narażenia konsumenta na niesmak, bałagan, a najgorszym wypadku na niebezpieczeństwo. Prawdziwy rzemieślnik powinien mieć wiedzę i to nieopisywalne "czucie swojego piwnego dziecka". Niestety pęd z nowinkami i oferowanie wciąż nowych piw jest też elementem, który ową rzemieślniczość osłabia (czasem wręcz jej przeczy). Rzemieślnik zanim stanie się mistrzem musi odbyć praktykę jako czeladnik. Całymi dniami do znudzenia powtarzać te same czynności i dbać, żeby nie stały się one rutyną. Dopiero gdy nic nie będzie go w stanie zaskoczyć, a rozwiązanie będzie znajdował choćby w środku nocy wyrwany z najgłębszego snu wówczas może mówić o sobie jako fachowcu. Niestety odnoszę wrażenie, że coraz więcej jest takich, którzy terminowanie chcieliby zamienić w gwiazdorzenie. A to może być niebezpieczne dla całego segmentu branży, jak też klientów sięgających po partackie piwa.