Działanie to uważam za bardzo ważne – wręcz kluczowe dla dalszego rozwoju polskiego browarnictwa. Jestem bowiem przekonany, że w dalszej perspektywie polską marką szybciej staną się np. portery bałtyckie, czy piwa budowane na polskich odmianach chmielu (ewentualnie z typowo polskimi dodatkami), czy nawet wyśmiewane piwa miodowe i owocowe, niż nawet najlepsze kopie piw modnych za oceanem. Te bowiem elementy, które wymieniłem na zawsze pozostaną bliskie naszej kulturze i będą ją reprezentował na zewnątrz. Natomiast piwne „klony” zawsze będą wyłącznie przechodzącą przez nasz kraj falą mody – z obcym dna i praktycznie jednakie we wszystkich zakątkach świata, do których dotrą. Nie oznacza to oczywiście, że taki piwa są złe, nie należy ich warzyć, czy proponować ich w kraju i zagranicą. Sądzę jednak, że obok zrozumiałego w każdym zakątku świata języka nowoczesnego piwowarstwa powinniśmy starć się pokazywać jakiś polski smaczek, by pokazać, że w piwie – „Polacy nie gęsi, iż swój język mają” J

Może taka moja postawa wynika z tego, że z racji wykształcenia, żeby umieć kształtować przyszłość, trzeba rozumieć dzień dzisiejszy i poznać (a także szanować) przeszłość. Może dlatego, że mieszkam w regionie, gdzie żywność wysokiej jakość stanowi inteligentną specjalizację. Z całą pewnością wynika to z tego, że w ten sposób pojmuję rozwój i promocję naszych smaków.

Dziś jednak cała moja pozytywna energia uciekła. Ręce mi opadły, a zapał zgasł. Okazuje się bowiem, że cały wysiłek, jaki rzetelni, uczciwi, producenci kładą nie tylko w swoją codzienną pracę, ale także w budowanie marki polskiej żywności ginie w oczach!

Cały ubiegły tydzień media przypominały sprawę ubojni, która pod przykrywką nocy wprowadzała na rynek mięso padłych krów. Nie liczyło się nic – działanie na szkodę polskich producentów mięsa, zagrożenie dla zdrowia konsumentów – wartość miały tylko te pieniądze, które można było przy tej okazji zarobić. Optymizmem nie napawają też wyniki kontroli przeprowadzonych przez państwowe służby w sklepach. Tu nieprawidłowości wykryto w blisko 50% skontrolowanych jednostek. Zastrzeżenia te dotyczyły zarówno oznaczenia, jak jakości produktów. Nieco lepiej, ale wciąż bardzo źle!, było przypadku kontroli miodów oferowanych w Polskich sklepach. Błędne oznaczenia, identyfikację, czy wręcz fałszowanie miodu objęło 20% skontrolowanych partii tego jakże polskiego produktu.

Do czego to wszystko prowadzi? Jak wielkie mogą być konsekwencje takich nieodpowiedzialnych działań? Pierwsze odpowiedzi płyną z rynku mięsa. Ponieważ trefna wołowina rozjechała się po całej Europie, cała lista krajów blokuje napływ mięsa z Polski (nie tylko wołowego) i zapowiada kontrolę. Nikt nie zadaje pytań, czy takie działanie jest w Polsce akceptowane, czy jest to norma polskich ubojni… Zamyka się wstęp dla polskiej wołowiny, która od dłuższego czasu walczy o odbudowanie swojej pozycji.

Zastanawiam się tylko, jak to jest, że dziś mówi się o powołaniu „policji żywieniowej”, która ma pilnować i ścigać patologię. Przecież od kilku dobrych lat walczymy o powołanie jednej sprawnej służby kontrolującej polską żywność. Niestety walka ta za każdym razem kończy się porażką, a to z lobby weterynaryjnym broniącym swoich wpływów, a to ze związkowcami broniącymi swoich stanowisk. Widać jak na dłoni, że ta rozczłonkowana kontrola nad żywnością nie jest skuteczna. Każda z instytucji ma szerokie kompetencje, ale żadna nie chce brać odpowiedzialności, gdy przestępstwa fałszowania żywności i wprowadzania na rynek trucizny maja miejsce!

Mam nadzieję, że ostatnia wołowa afera da w końcu do zrozumienia wszystkim decydentom, że warunkiem koniecznym do promowania polskiej żywności oraz ochrony interesów konsumentów jest powołanie nie kolejnej, ale JEDNEJ, SPRAWNEJ, KOMPLEKSOWEJ służby nadzoru nad produkcją żywności i wprowadzaniem jej do obiegu. Inaczej możemy pakować manatki i zwijać swoje interesy…Wszycy!