Oba zjawiska cieszą mnie niezmiernie. Różnorodność stylów, smaków, pomysłów to najlepsze, co może spotkać klienta. Natomiast bogata oferta piw nisko- i bezalkoholowych oznacza, że piwem cieszyć się możemy przy praktycznie każdej okazji.

Tak się składa, że w ostatnim czasie pracuję w międzynarodowym zespole, którego członkami – poza Polakami – są Niemcy, Włosi, Rumuni i przedstawiciele wielu innych nacji. Pracujemy z piwem, smakujemy piwa, sprawdzamy ich kondycję… Co jednak najciekawsze, wszyscy nasi goście – mimo, że próbują wiele różnych piw najchętniej sięgają po klasyczne pijalne lagery, które lubią, szanują i piją litrami…

Zastanawiałem się dlaczego tak się dzieje. Pomyślałem, że może przyczyną tego stanu rzeczy jest to, że nie wiedzą o całej tej różnorodności, a przemysł wpoił im, że piwo jest jedno (tak jak uczynił z jabłkami, czy pomidorami). Jednak gdy zapytałem o zdecydowany wybór „klasyków” powiedzieli mi, że taka w ich pojęciu jest rola piwa. Ma to być napój rześki, dedykowany najcieplejszej porze roku, pijalny, a przede wszystkim taki, którego można wypić kilka szklanek w ciągu dnia bez obowiązkowego zmieniania stylu. I te wszystkie cechy ma w sobie klasyczny pils.

Zatem jest tak, że rewolucja w pełni i dobrze! Ofensywa piw bezalkoholowych trwa, a my wciąż najbardziej lubimy klasyki, bo są one kwintesencją cech, jakie przez wieki przypisano piwu. Trochę jak w dowcipie o mężczyźnie, który ma i żonę i kochankę; żona myśli, że jest u kochanki; kochanka, że spędza czas z żoną, a on cichutko i tup-tup do biblioteki :)